Sumienie

  Pewien  starszy pan – ateista, w chwili przygnębienia, zwierzył mi się, że bardzo nie lubi jesiennych i zimowych wieczorów.

Zapytany - dlaczego? odpowiedział mi;

  Bo wiesz, wieczory są wtedy długie i na działce już nic nie da się robić, nie możesz zająć się pracą….

Człowiek ma dużo wolnego czasu i wtedy przychodzą do głowy różne myśli.

Dobrze, jeśli te myśli są przyjemne, ale tych jest niewiele. Przypomina mi się cała moja przeszłość, a ona nie była najlepsza. Wyrządziłem wiele krzywd, popełniłem mnóstwo błędów - ciężkich błędów i teraz kiedy człowiek myśli już dojrzale, widzi to wszytko w innym świetle.

- Co ci będę mówił, po prostu żałuję wielu rzeczy -  chciałoby się cofnąć czas, ale to niemożliwe.

  Zapytałam, czy coś mu to daje, kiedy tak mi się zwierza? 

Odpowiedział: Na chwilę tak, ale po jakimś czasie, te myśli znowu wracają i tak bez końca, co roku na jesień i w zimie, kiedy człowiek nie jest zajęty pracą.

  Bo to odzywa się sumienie - odpowiedziałam. Żal, smutek i chęć naprawy, to głos sumienia.

I choćby mi pan mówił o tym codziennie - ja pana zrozumiem, bo też je mam, ale ja panu ulgi nie przyniosę, tak, jak przyniesie Sakrament Pokuty.

  .... I jak pomóc starszemu panu, w którego wnętrzu krzyczy sumienie,  mimo że nie wierzy, że je ma?

  Człowiek niewierzący w życie po życiu, sam ze swej natury stworzenia, potrzebuje pokoju w sercu.  

 On szuka ukojenia w Bogu, choć nie ma o tym pojęcia.

Modlę się za niego każdego dnia z nadzieją, że Bóg okaże mu swoje Miłosierdzie.

   Jola