Zanurzenie się w Bogu. Boża perspektywa.

 Kiedyś czytałam o rybce, która całe życie szukała oceanu, wielkiego, niezmierzonego,  to był jej cel.... nie zdając sobie sprawy, że właśnie w nim pływa, że dzięki niemu żyje, że szuka tego,  co jest obok niej, w niej…. 

  Dla mnie oceanem jest Bóg. 

Są sytuacje, że przychodzą wątpliwości? Coraz mniej,  ale są… i wtedy przypominam sobie rybkę...

  Nie mogę szukać swojego wyobrażenia Boga... bo taki Bóg nie istnieje...znajdę Go w rzeczywistości, w codzienności... 

  Świadomość, że moje życie jest zanurzone w Bogu pomaga przeżywać z Nim każdy dzień... i ten lepszy i ten gorszy.

  Kiedyś były takie trójwymiarowe obrazki. Przy pierwszym spojrzeniu nic nieznaczące szlaczki, dopiero zmiana perspektywy wydobywała głębię.

  Staram się w życiu szukać tej głębi, czasem to trudne,  kłopoty bywają różne...

 Patrzę i myślę… nic z tego nie będzie...

Ale kołacze w głowie myśl… spójrz jeszcze raz,  ale z innej strony, szukaj tego co w środku, nie sądź po pozorach... i faktycznie... pomaga...

  Zawsze też w takich ciężkich momentach myślę o Jezusie...

Jak On musiał nas kochać... niewyobrażalnie… Jego też musiały boleć oskarżenia, odwracanie głowy, gdy z krzyżem na ramionach spoglądał na ludzi.

 Plucie w twarz, ukrzyżowanie… czy miał takie myśli jak ja?...  Ludzie... przecież ja to wszystko dla was, dlaczego tak robicie?...

 Co bardziej Go bolało... ciało, czy dusza?

Z ranami ciała da się walczyć,  ale w głowie jest zamęt do końca.

 Przyjął swój los z pokorą.

 Jezu cichy i pokornego serca

Uczyń serce moje według serca Twego.

     Ania M