Tak, Bóg mnie kocha i każdego dnia wlewa w moje serce radość - Świadectwo Wiktorii

   Bóg który kocha nie istnieje. Takie miałam przekonanie jeszcze niecały rok temu. Skrzywiony przez dzieciństwo obraz Boga – Ojca, nie pozwalał mi na przyjmowanie Jego miłości. Od dzieciństwa w domu brakowało mi miłości, pomimo tego, że rodzice pewnie mnie kochają.

   Praca, obowiązki nie pozwalały im na to, aby poświęcali mi czas. Samotność przenikała moje życie.

  Po pewnym czasie towarzyszyła każdej chwili mojego życia. Pomimo wsparcia przyjaciół wciąż czułam się opuszczona.

  Wtedy rozpoczęła się moja Przygoda z Ruchem Światło - Życie. Pielęgnowanie modlitwy, spowiedzi, Mszy Św.

   

   Początkowo droga była bardzo trudna, lęk przed odrzuceniem nie pozwalał mi pozwolić się kochać, nie pozwalał mi przyjmować wielkiej miłości Pana Boga. Każda modlitwa, Msza była walką, aby dać się „oswoić”, aby być bliżej. Czasami przypominało to drogę przez ciernie, której końca nie było widać.

Lecz tam gdzie było najtrudniej, jeszcze bardziej doświadczałam tego, jak wielką Łaską jestem obdarowywana. Kiedy brakowało sił, Pan brał mnie na swoje ramiona i nosił jak Pasterz zbłąkaną owieczkę.

   

  Nauczył mnie tego, że moją walkę, cierpienie i trudności, mogę ofiarować w czyjeś intencji. Mój trud uczynić pięknym darem modlitwy.

 Stopniowo wlewał pokój i wzbudzał coraz to większe pragnienie miłości, coraz większe pragnienie Jego obecności. Pragnienie tak wielkie, że aż wzbudzające strach swoją wielkością. Jednak każde doświadczenie, każde zmaganie wypełniał Sobą. Pokazywał jak wielką radość potrafi dać, jeżeli tylko zaufam, zaufam w pełni, pomimo tak wielkiej niepewności.

   Dzisiaj mogę powiedzieć; że tak, Bóg mnie kocha i każdego dnia wlewa w moje serce radość, radość tak pełną, że nic nie zdoła jej odebrać, radość niosącą pokój z Jego codziennej obecności w moim życiu.

Chwała Panu

   Wiktoria